Kleine disclaimer:
Eerlijk gezegd heb ik getwijfeld of ik deze blog moest delen. Niet omdat ik bang ben voor de confrontatie of niet voor mijn mening durf uit te komen – dat heb ik vaker gedaan. Maar omdat ik weet hoe gevoelig dit onderwerp ligt, en ik er niet op uit ben om mensen bewust te raken of pijn te doen. Tegelijkertijd speelt het al langer in mijn hoofd om hier iets over te zeggen, maar ik wist nooit hoe of wat precies. Op welke manier, met welke achterliggende boodschap. En vandaag kwam het opeens vanzelf.
Ik ben opgegroeid in een sekte, ging met mijn ouders mee naar de Gereformeerde Gemeenten en ben inmiddels lid van de Hervormde Kerk. Ik heb familie in vergelijkbare kerken, ken mensen erbuiten en alles tussenin. Wat dat betreft heb ik al veel gezien en gehoord, en tellen voor mij de muren ook niet zo.
(Als je niet kerkelijk bent, of geen christen, dan is de kans groot dat je geen idee hebt waar ik het over hebt. Voel je vrij om door te scrollen, deze boodschap is dan niet direct aan jou gericht.)
Waar ik voor de één ben ‘afgeschreven’ of steeds verder zou afzakken, zit ik volgens een ander nog veel te vast aan regels. Er wordt geoordeeld en naar de buitenkant gekeken. Naar keuzes, woorden en vormen. Maar niet vaak naar het eigen hart.
In de afgelopen tijd is er onrust ontstaan, op allerlei verschillende plekken en manieren. Christelijke leiders en mensen met hoge posities binnen de kerk maken ruzie, stellen elkaar verwijten. Er worden standpunten ingenomen, weerlegd en omgedraaid. Discussies laaien op. Er worden grenzen getrokken, kampen staan tegenover elkaar op. Er gebeuren dingen achter gesloten deuren die in het volle daglicht niet zouden gebeuren.
En – misschien wel het ergste van alles – dat alles voor het oog van de gehele buitenwereld.
Waar ik altijd heb geleerd om de vuile was niet buiten te hangen, elkaar op te zoeken en het gesprek aan te gaan, staan nu kranten, platforms en sociale media vol met tegenstrijdige berichten.
Laat het duidelijk zijn: er is in ieder geval iemand die juicht bij deze verwarring. Bij de verhalen die op dit moment rondgaan in de christelijke wereld, bij de dingen die gebeuren. De verdeeldheid, de halve waarheden.
Het leidt ons namelijk af van de echte betekenis van kerst. Het houdt ons af van de enige echte waarheid.
En daarmee doen we niet alleen ons zelf tekort.
De waarheid doet ertoe. Grenzen doen ertoe. Maar waarheid zonder liefde verhardt, en liefde zonder waarheid verliest richting.
Door vast te houden aan dat wat vertrouwd klinkt, aan de bekende voorwaarden, wijzen we misschien wel af waar het juist om draait. Het zijn niet altijd de grote woorden die niet kloppen. Het is soms maar heel subtiel, iets dat ontbreekt en niet gezegd mag worden. Uit angst voor te veel, angst voor te makkelijk.
En die gehele buitenwereld dan? Zij zien dit ook.
Zij zien de fouten die we maken als christenen. Zij zien het beeld wat wij afgeven met elkaar. Een beeld wat een afspiegeling zou moeten zijn, een beeld wat zou moeten heenwijzen naar de vrede van kerst.
Het is tijd, er is haast. Om de vijandschap naast ons neer te leggen. En elkaar in vrede te vinden in die kerststal, waar we al worden verwacht.
