Het nieuws, soms weet ik het niet. Waar ik er de ene dag voor kies om het te volgen, kies ik er een volgende keer voor om (letterlijk) te ontvolgen.
Wat kun je nog geloven? Waar wordt over gezwegen? Een leugen vertellen is niet de enige manier om de waarheid niet te spreken.
Ik wil geen ‘gekkie’ zijn en alle reguliere media aan de kant zetten alsof het niet klopt. Ik wil ook niet alleen naar de ‘alternatieve’ nieuwsbronnen luisteren. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat je niet zomaar alles kan aannemen wat geschreven wordt. De auteur schrijft vanuit een bepaalde visie, kijkt er naar door zijn eigen bril.
Daarnaast, wat kan ik ermee, overal zo ver vandaan? Welke invloed heb ik er op?
Ik weet dat ik de wereld niet hoef te redden -ook al zou ik dat nog zo graag willen-, die is al eens gered. Ik weet, het gaat hier niet perfect worden. Maar ik vind het soms zo moeilijk om te zien wat mensen elkaar aan doen.
Hoe wapen je je tegen de onrust die het brengt, zonder je ogen te sluiten voor wat er gaande is?
Er ligt een spanningsveld tussen waarheid en leugen, tussen verantwoordelijkheid en onmacht. En we moeten daartussen zien te balanceren.
Door soms zeker te weten, en een andere keer vertrouwen te hebben. Door soms in actie te komen, en een andere keer over te geven.
Niet wegkijken, niet alles willen dragen. Betrokken blijven, zonder jezelf te verliezen. Trouw blijven aan jezelf, terwijl de wereld aan alle kanten roept om aandacht.
Je ogen open houden, zonder je hart te sluiten.
