De storm is weer gaan liggen. En deze keer heb ik het niet over het weer buiten.
Het is inmiddels anderhalve maand geleden dat het gebeurde en wekenlang zag ik er berichten over langskomen. Van links naar rechts, van haat tot houden van. En nu het weer rustig is geworden, vraag ik me af: wat hebben we ervan geleerd? Wat nemen we mee, nu ons leven verdergaat?
Misschien weet je een beetje welke kant ik op wil, misschien heb je geen idee. Ik heb het over Charlie Kirk, die werd neergeschoten terwijl hij studenten te woord stond op een universiteit in Utah (VS). Bericht na bericht kwam voorbij. Vol haat, vol oordeel. Tegenstellingen werden duidelijker, twee kampen tegenover elkaar. Soms van personen of partijen waarbij ik het niet had verwacht.
Maar de waarheid is niet afhankelijk van onze mening of van onze emotie. Er is maar één waarheid:
‘Als u in Mijn woord blijft, bent u werkelijk Mijn discipelen. En u zult de waarheid kennen, en de waarheid zal u vrijmaken.’ – Johannes 8:31-32
En die waarheid delen, dat hoeft er niet hard aan toe te gaan. Er is een verschil tussen voor de waarheid opkomen en anderen veroordelen.
Op dat gebied was Charlie misschien wel een voorbeeld. Hij ging met iedereen het gesprek aan, stond anderen vriendelijk te woord, wat er ook tegen hem gezegd werd. Hij luisterde. En hij sloot altijd af met dat hij de ander het beste toewenste: Gods zegen.
Tegelijkertijd was hij geen heilige. Hij was een gewoon mens, net als jij en ik. En dat gaat twee kanten op: namelijk dat hij ook fouten maakte en misschien niet altijd in alles gelijk had. Maar ook dat we hem niet op een voetstuk hoeven te plaatsen. Mensen vereren is nooit een goed idee.
Ik kan daarom de kritiek die sommigen hadden op zijn memorial wel begrijpen, al ben ik het er niet mee eens. Maar daarin moeten we een paar dingen niet vergeten.
Wie Charlie Kirk was en waar hij voor stond, was niet precies hetzelfde als wat tijdens de memorial gezegd werd. Zelfs Donald Trump zei letterlijk: ‘Ik weet dat Charlie het hier niet mee eens zou zijn, maar dit is hoe ik het zie.’
Je kunt Charlie niet beoordelen op wat anderen over hem zeggen.
En daarnaast, een memorial is geen begrafenis. Het is een herdenkingsdienst, en ieder herdenkt op zijn eigen manier. Daarbij komt dat Amerika een heel andere cultuur heeft dan wij hier in ons nuchtere Nederland. Amerika is grootser, in alles. Je kunt niet oordelen op buitenkant.
Uiteindelijk draait het helemaal niet om Charlie. We zijn niet geroepen hem te volgen, of welke spreker dan ook. We zijn geroepen om in Jezus’ voetstappen te gaan, te doen wat Hij van ons vraagt. Daarin kunnen we niet neutraal blijven, mogen we niet flauw zijn. We moeten kiezen voor de waarheid. Maar we kunnen wel kiezen hóe we die waarheid brengen: vanuit liefde, met het oog op Jezus.
En als we dáár op gericht zijn, zien we -naast alle haat, oordelen en verdeeldheid- iets anders gebeuren: hoe het evangelie zich verspreidt, hoe gesprekken opengaan en hoe mensen geraakt worden.
Je hebt een keuze in wat je ziet en wilt verspreiden.
