Ik kan het nog. Alleen in een vliegtuig stappen.
Soms moet je iets gewoon doen en ervaren, om te weten dat je het kan.
Op mijn 17e stapte ik voor het eerst in mijn eentje op een vliegtuig naar Canada. Geen enkele ervaring, geen idee wat me te wachten stond. Ik zat in de auto met mijn vader, op weg naar Schiphol. De radio stond aan en ergens bij Utrecht kwam er een nieuwsbericht voorbij. Ik weet niet eens exact meer wat het was. Ik weet wel dat de spanning toen verdriedubbelde.
(Volgens mij ging het om een schietpartij die geweest was op het vliegveld in Houston en vloog ik via Houston. Een week later was het MH17-ongeluk.)
Toch ging ik. Richting het onbekende. En het was het meer dan waard.
Ergens daarna is er iets veranderd. Langzaam begon ik te geloven dat vliegen eng was. Dat ik het niet meer alleen kon. En dus deed ik het niet meer…
Ik ben nooit meer alleen op vakantie geweest, had altijd iemand naast me. Een vriendin, een zus of nichtje, mijn man. Want samen voelt toch altijd een stukje veiliger.
Totdat ik in de zomer van vorig jaar het Vita retreat boekte voor creatieve ondernemers. Een weekje weg om inspiratie op te doen, en aan mijn bedrijf te werken. In Portugal.
Tot een week later de paniek toesloeg. Want nu moest ik écht, alleen, het vliegtuig in. Geen weg meer terug. Behalve annuleren natuurlijk, maar dat was dan wel weer een beetje zonde.
En zal ik je eens wat vertellen? Deze blog begon ik daar. In de lucht, onderweg. En ik schreef hem terwijl alles prima ging. Er was geen enkel probleem. Angst had een veel groter verhaal van gemaakt dan het werkelijk was.
Hoe vaak vertellen we onszelf dat niet we iets niet (meer) kunnen? Dat we ergens hulp bij nodig hebben, dat we iets niet alleen durven? We laten ons soms klein houden door overtuigingen die ooit zijn ontstaan, maar helemaal niet kloppen.
Angst om uit te vliegen – letterlijk en figuurlijk – houdt ons vaak tegen om keuzes te maken die we diep vanbinnen wél willen maken. Terwijl dat enige wat we soms hoeven te doen, is gewoon gaan. De eerste stap zetten. En ervaren dat we het nog steeds kunnen.
En, waarschijnlijk stap ik over een maand gewoon weer in. Alleen. Naar Canada. Want ik kan het nog. En jij ook.