Soms dacht ik dat het nooit meer zou komen. De moed om weer aan de slag te gaan. De tijd om weer iets te gaan doen.
Vol enthousiasme ergens aan beginnen, grootse plannen maken, hoge verwachtingen.
En vervolgens alles weer terug draaien.
Het was nog te vroeg, het ging te snel, het kon nog niet.
Teleurstelling, twijfel, ‘zou het ooit’.
Vertrouwen hebben is lastig als je de grenzen van kunnen niet kent.
Maar langzaam sta ik op en zet ik -nog een beetje wankelend- weer een eerste stapje. Ik weet nog niet hoe lang ik blijf staan, maar voor nu ben ik er.
‘Is dat echt het enige voor nu?’ vroeg ik, ‘het voelt zo weinig’.
‘Het is goed dat het makkelijk voelt’, kreeg ik terug.
Een jaar geleden stopte ik met werken vanwege chronische migraine aanvallen. Door de maanden heen werden de klachten erger, en herstel duurt langer dan verwacht.
Langzaam komt er weer ruimte en energie om aan het werk te gaan. Nog heel minimaal, maar er is een begin. Ik zie er naar uit om weer gesprekken aan te gaan, te delen, te verbinden. Bedankt als je er na al die tijd nog steeds bent.
Met speciale dank aan @raisazwart (coach voor creatieve ondernemers) en haar eindeloze geduld.